|
Post by Gabriel Novak on Jul 20, 2015 21:26:46 GMT
Terwijl wolken zich loom door de verder strakblauwe hemel verplaatsten, liep hij over de straten van de laagste ring van Rosehall. Aan de niet al te frisse geur die er permanent hing was hij door de jaren heen gewend geraakt, het ontwijken van troep op de straat was inmiddels een automatisme geworden en de kraampjes waar goedkope snacks werden aangeboden liet hij uit ervaring links liggen. Hier en daar begroette hij een vaste klant, maar blijven staan om een praatje te maken deed hij niet. Gabriel had wel betere dingen te doen eigenlijk. De lokale leider van het verzet had hem namelijk een opdracht gegeven, die als het even kon zo snel mogelijk uitgevoerd moest worden. Natuurlijk stond er een leven op het spel, en ja, dan was er wel wat tijdsdruk. Zijn hand gleed langs zijn broekzak, waar hij het opgevouwen stuk papier voelde dat hij in Bamboo Pub zonder uitleg toegeschoven had gekregen. Niet dat uitleg nodig was geweest, dit was niet zijn eerste rodeo. Als hij de kans zag moest hij even een blik werpen op de ruwe schets en de naam die ongetwijfeld op het papier stonden, het onthouden en het papier dan vernietigen. Simpel. Vervolgens moest de persoon die bedoeld was gevonden worden, ergens in Rosehall. Minder simpel. Gelukkig was het verzet wel zo praktisch om te vermelden waar hij het best kon zoeken. Gabriel keek even om zich heen en schoot vervolgens een steegje in, waar hij achter een grote container neerhurkte en het papier uit zijn zak viste. Natuurlijk had hij dit ook wel bij zijn kleine kapperszaakje kunnen doen, maar dat was nog best een eindje weg en hij wilde niet het risico lopen om nog langer met de tekening rond te lopen. Hij vouwde het papier open en streek het even glad op zijn knie. Zo te zien moest hij een jongeman vinden in de sloppenwijken. Het gezicht kwam hem bekend voor, alsof hij hem een keer gezien had, misschien had hij zelfs een keer zijn haar geknipt of iets in die richting. Nu had hij er in ieder geval een naam bij. Troy Redoran. Te vinden in de sloppenwijken op plekken waar werk aangeboden werd of bij gevechten. Dit moest te doen zijn. Het was heus niet zo dat de sloppenwijken het grootste deel van de stad vormden of iets in die richting. Hoe kom je erbij. Ach ja. Hij had altijd zijn netwerk van klanten nog, die wellicht konden helpen met het lokaliseren van de jongen. Gabriel kwam weer overeind en begon het papier in zijn handen na een laatste blik erop te versnipperen. De restjes gooide hij in de container, waarna hij het steegje weer uit liep. Hij had een lange dag voor de boeg.
|
|
|
Post by Troy Redoran on Jul 21, 2015 10:55:17 GMT
Het industrieterrein was een van de velen in de outer ring. Niet groot als sommigen, maar net zo kaal en persoonlijkheidsloos. Het lag niet al te ver bij de gevangenis weg, en als het helder was, zoals vandaag, kon je in de verte het gevaarte zien staan. Het terrein zelf bestond grotendeels uit een aantal loodsen en een paar bedrijven. Een verhuurde machines, een andere handelde in auto-artikelen en reparatie en weer een ander leverde nummerplaten, onder andere. Troy's was hier al vanaf vroeg in de ochtend aan het werk. Samen met een aantal andere jongens was hij bezig zware kratten uit te laden, uit een donkerblauwe vrachtwagen. Vervolgens droegen ze ze naar een van de loodsen op het terrein. Het werk was zwaar, maar Troy's conditie werkte in zijn voordeel. De gespierde jonge bokser trainde niet voor niets. Het had niet alleen met de gevechten te maken. Hij deed er alles aan gezond en fit te blijven. Ziekte kon hij zich eigenlijk niet veroorloven. Na een tijdje waren alle kratten op plaats van bestemming aangekomen. Troy had geen idee wat er in zat en wilde dat eigenlijk ook niet weten. Niet alles hier was legaal. Ondanks de greep van de overheid. Soms ontkwamen er dingen. Troy hield zich er afzijdig van. Als hij bij kon verdienen door iets illegaals af te leveren was hij nog wel eens bereid het risico te nemen, but meer dan loopjongen wilde hij niet worden. Hij kon het geld goed gebruiken, maar wat was hij waard als hij in Ebony zat? Het was pauze en ze zaten buiten met zijn allen. Een paar rookten, maar de meesten zaten gewoon te eten en te praten. Troy hield zich buiten het gesprek. Hij mocht de jongens, zeker, maar hij had nu geen zin in conversatie. Hij was sowieso niet zo'n enorme prater, zeker niet tijdens het werk. Twee nieuwe vrachtwagens kwamen het terrein opgereden. Dit was niet Troy's vaste werk. Maar het was er mooi bij. Niet een van de baantjes die hij erop nahield verdiende echt goed, dus je moest wat. Veel tijd voor zichzelf had hij dan ook niet echt over en hij kon zich als hij eerlijk was niet helemaal aan het gevoel onttrekken dat hij toch wel enigszins op zijn laatste benen liep inmiddels. Toch was opgeven geen optie. Hij werkte twee boterhammen weg en dronk wat water. Twee van de anderen lachten om een grap die Troy even was ontgaan. Zo in de pauzes was het leven zo gek nog niet.
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Jul 21, 2015 12:31:41 GMT
Met een diepe zucht begon hij zich richting het dichtstbijzijnde industrieterrein te bewegen. Daar werd altijd wel werk aangeboden, soms legaler dan andere keren. Het was een goede plek om zijn zoektocht te beginnen, voor hij 's middags zijn zaak opende. Had hij geluk dan was Troy daar, zo niet, dan kon hij altijd aan een paar van zijn vaste klanten vragen of ze de jongeman gezien hadden. Een reden waarom kon hij altijd nog uit zijn duim zuigen. Focus, Gabriel. Eerst het industrieterrein. De kapper sloeg af, een iets minder drukke straat in. Nog tien minuutjes lopen. Het kon in minder, als hij zijn kracht zou aanroepen, maar er waren te veel mensen in de buurt en om eerlijk te zijn had hij niet bepaald zin om nog eens naar Ebony te moeten. Een werkkamp leek hem ook niet zo'n prettige plek, al twijfelde hij er niet aan dat hij er wel weg zou weten te komen. Maar al die moeite doen om er weer weg te komen en een nieuw leven opbouwen, alweer, dat was het niet waard om een paar minuten eerder aan te komen op zijn bestemming. Over Ebony gesproken. Dat was hier niet eens zo heel ver vandaan. Zouden ze nog naar hem op zoek zijn, na twaalf jaar? Of hadden ze hem dood verklaard inmiddels? Hij zou het nooit weten. Veel maakte het toch niet uit. Zo'n beetje alles aan hem was veranderd in die tijd, van zijn uiterlijk tot zijn naam, zelfs al zochten ze hem dan was de kans dat hij gevonden werd klein. Toch, om nu weer zo dicht bij de gevangenis te zijn... Het gaf hem de kriebels.
|
|
|
Post by Troy Redoran on Jul 23, 2015 20:22:36 GMT
"Hey, Troy, hoe is het eigenlijk met je zusje, man?" vroeg een van de jongens ineens. Ondanks de bravoure die hier meestal heerste, was de vraag vriendelijk, oprecht, en Troy waardeerde de belangstelling, hoewel het geen vrolijk onderwerp was. Hij haalde zijn schouders op. "Op zich stabiel," antwoordde hij. "Voor nu kunnen we de medicatie nog betalen, dus zolang ze niet verslechtert houden we het zo uit," voegde hij eraan toe. De aandacht was nu grotendeels op hem gericht. "Dat lijkt me echt zo klote man, als je dat er ook nog eens bij hebt," mengde een van de anderen zich erin. Opnieuw haalde Troy zijn schouders op. "Het is wat het is," zei hij nuchter. Ja, het was een lastige factor, maar erover klagen had hij geen zin in, en ze was het waard. Hij had veel voor zijn familie over, zeer veel. Echter, de pauze was over. De jongens kwamen een voor een overeind en begonnen aan de volgende vrachtwagen, een van de twee die in de pauze aan was gekomen. Troy hoorde een van de jongens grappen over de inhoud van de dozen die ze nu uit moesten laden en hoewel hij zelf niet meegrapte, droeg het wel bij aan een fijne, luchtige sfeer. Niemand werkte hier omdat ze het nou zo ontzettend leuk vonden om te doen, maar het was wel een ploeg die niet zeurde, de moed erin hield en hard doorwerkte. Jongens naar Troy's hart. De grap van net had echter vermoedelijk wel een kern van waarheid, bedacht Troy zich, twee opeengestapelde dozen vervoerend. Er kwam een merkwaardige geur van de dozen af. Nou ja, zijn zaak niet. Als hij maar betaald kreeg.
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Jul 28, 2015 21:05:28 GMT
Aan het einde van de straat kon hij het industrieterrein al zien, met werkers die vanaf een afstand niet meer leken dan mieren, zich snel voortbewegend met hun last in hun handen. Achter hen, nog buiten zijn zicht, lag de gevangenis. Drie jaar van zijn leven had hij er verkloot, drie jaar waarin hij andere dingen had kunnen doen, dingen die beter bij zijn leeftijd hadden gepast dan opgesloten zitten. Ondanks het feit dat Gabriel nauwelijks een puber was toen hij hevig tegenspartelend binnen gebracht werd, werd hij er behandeld als een man, tot het brandmerken en de lijfstraffen aan toe. Nog steeds voelde hij steken in zijn schouderblad als hij ook maar enige vorm van overheidstroepen zag, nog steeds herinnerde hij de withete pijn die volgde op zweepslagen en tasers. Nee, Ebony was zeker geen fijne plaats voor een opgroeiende jongen, en eigenlijk ook niet iets waar hij graag aan terugdacht. Toch had het gemijmer ook een goede eigenschap: hij was bijna zonder het te merken aangekomen waar hij wezen moest. En nu die Troy vinden. Er renden hier in ieder geval genoeg jongemannen rond, de kans dat hij hier was, was groot genoeg. Zijn blik gleed over de jongens heen, tot hij iemand spotte die aardig veel leek op de schets die hij gekregen had. In ieder geval het proberen waard. Een klein minuutje bleef hij staan kijken hoe de jongeman dozen verplaatste, om er vervolgens recht op af te lopen. Een betere kans zou hij toch niet krijgen.
|
|
|
Post by Troy Redoran on Jul 29, 2015 22:13:37 GMT
Troy merkte de vreemdeling pas op toen deze zijn kant opgelopen kwam. Hij fronste en zette de doos die hij in zijn handen had gehad neer. Enkele anderen keken nu ook nieuwsgierig toe, ook al gingen ze wel door met waar ze mee bezig waren. Troy echter, kwam de man de laatste passen tegemoet. "Kan 'k u ergens mee helpen?" vroeg hij. Direct, maar beleefd. Dat had Troy wel geleerd. Iemand van zijn stand had maar beter respectvol te zijn tegen iedereen. Voor je het wist had je een of andere gast van de overheid beledigd en was je de lul. En dat kon Troy zich niet veroorloven. Daar kwam bij dat hij zijn trots makkelijk aan de kant kon zetten als dat nodig was. Als hij voor bepaalde soorten werk bijvoorbeeld geheel door het stof moest gaan, dan deed hij dat. Alles om rond te komen. Echter, hij had niet het idee dat de man voor hem iemand van de overheid was. Hij nam het kort op. Hij kon zich vergissen, natuurlijk. Daarnaast was hij zich er ook van bewust hoe sjofel hijzelf erbij liep. Niet alleen was zijn kleding aardig versleten, hij was bezweet en zijn shirt kleefde aan zijn lichaam. Nou ja, daar was niets aan te doen. Dat was te verwachten als je aan het werk was hier. Hij kon niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was wat de man hier te zoeken had. Hij had het idee dat hij zijn gezicht misschien een of twee keer eerder had gezien. Zeker weten deed hij het niet, hij zag dagelijks zoveel mensen, maar toch.
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Jul 30, 2015 21:35:55 GMT
De jongen leek door te hebben dat hij er was. De andere werkers op het terrein ook, trouwens, wat wellicht enigszins problematisch kon worden. Het was sowieso beter om dit soort gesprekken onder vier ogen te voeren, wie wist wie er mee luisterde. "Kan 'k u ergens mee helpen?" vroeg de jongen hem. Gabe vergeleek snel even het gezicht voor hem met dat wat op de schets had gestaan, en besloot toen dat dit de jongeman was die hij zocht. "Troy Redoran? Is er een plek waar we vrij kunnen spreken, zonder afgeluisterd te worden? Dit is nogal belangrijk," zei hij, op een toon alsof hij een opmerking maakte over het weer, al was het enigszins gedempt. De vraag was hoe de jongeman erop zou reageren. Zou hij rennen, aanvallen, simpelweg afwachten? Zoiets simpels zei meestal al veel over een persoon. Al hoopte Gabriel dat het het laatste zou zijn, hij had nu niet bepaald zin om te veel aandacht te trekken. Daarnaast, als hij zo een blik wierp op de jongeman, was die in topconditie. Die rende hem er zo uit, en waarschijnlijk was die ook gewoon sterker dan hem. Of hij een kracht had wist Gabriel niet, noch wat die dan zou zijn, dus dat was ook een onzekere factor.
|
|
|
Post by Troy Redoran on Jul 31, 2015 20:58:06 GMT
De onbekende man sprak hem aan en Troy fronste. Hoe wist die vent zijn naam? En wat kon er zo belangrijk zijn dat hij hem tijdens zijn werkuren onder vier ogen moest spreken? Hij kon niet ontkennen dat zijn nieuwsgierigheid gewekt was. En zijn wantrouwen. Goed, de kans dat die kerel van de overheid was, was niet heel groot; die konden doen en laten wat ze wilden, als die hem zochten was hij wel gewoon gearresteerd. Maar dat maakte het niet meteen okee. "Zou dat tot na mijn werk kunnen wachten, meneer? Mijn pauze is helaas net afgelopen," zei hij echter, beleefd maar afstandelijk. Hoe graag hij ook wilde weten wat hier in godsnaam aan de hand was, hij ging er geen twee en een half uur loon voor opgeven. Hij merkte dat intussen twee van de jongens waren blijven wachten, vermoedelijk om een oogje in het zeil te houden. Troy had niet het gevoel dat dat echt nodig was nu, maar hij waardeerde het gebaar van solidariteit. Een had zijn armen over elkaar geslagen en de ander leunde quasi-nonchalant tegen een stapel pallets. "Ik ben met twee en 'n half uur klaar," voegde Troy eraan toe, op een toen die aangaf dat zijn vorige vraag, hoe beleefd ook gesteld, eigenlijk geen verzoek was.
(als gabe ermee instemd mag je wel gewoon een tijdssprong doen naar het moment waarop die 2,5 uur om zijn)
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Jul 31, 2015 21:43:45 GMT
Bijna precies twee en een half uur later verscheen hij weer op het industrieterrein, waar hij ergens in de schaduwen bij de ingang bleef hangen tot hij vrij zeker wist dat bijna iedereen weg was. Gabriel hoopte dat Troy zijn woord had gehouden en er nog was, anders zou hij opnieuw naar de jongen op zoek moeten gaan. En daar zouden de mensen hogerop niet blij mee zijn. Een minuutje wachtte hij nog, om vervolgens het terrein op te lopen. De jongeman was er, zittend op een gebutst olievat, en op zijn minst een zorg viel van zijn schouders af. Gabriel wierp snel even een blik om zich heen. Verder leek er niemand te zijn, wat op zich ook best prettig was. Het was wellicht het beste als niet al te veel mensen zagen dat hij twee keer dezelfde persoon opzocht, dat kon verkeerd geïnterpreteerd worden. Of in dit geval correct geïnterpreteerd. 'Troy. Fijn dat je me de mogelijkheid geeft om even privé met je te praten. Gabriel is de naam, Gabriel Novak,' zei hij toen hij voor de jongeman stond. Al had hij zelf een iets meer besloten omgeving geprefereerd, was dit geschikt genoeg om dit gesprek te voeren. Vanaf hier kon je iedereen vanaf voldoende afstand aan zien komen, en zo dicht bij de gevangenis werd niet verwacht dat iemand open en bloot over het verzet sprak. 'Je moet je vast afvragen hoe ik weet wie je bent, dus laat ik maar meteen ter zake komen. Luister goed, want ik herhaal dit niet meer. Ik representeer de lokale branche van het verzet. Jij bent hen opgevallen, wat betekent dat de overheid je inmiddels ook op het spoor moet zijn. Het verzet wil je dan ook vragen om je bij hun aan te sluiten, aangezien zij graag zien dat mensen als jij en ik zich in hun rangen vermengen. Lijkt dit je wat?'
|
|
|
Post by Troy Redoran on Jul 31, 2015 21:51:36 GMT
Toen de man uiteindelijk opnieuw verscheen was Troy net een tijdje klaar. De man kwam naar hem toe en Troy kwam overeind. Een paar van de anderen hadden nog aangeboden even verderop te blijven wachten, maar Troy had het afgehouden. Hij had niet verwacht dat de man met versterking terug zou komen en hij had gelijk gehad. Nou, in het geval dat deze ene man hem wat zou willen doen, was hij ervan overtuigd dat hij zich wel aardig kon verweren. Echter, vooralsnog leek dat overbodig. De man stelde zich voor als Gabriel Novak, wat bij Troy eigenlijk alleen een nieuwe frons teweeg. Leuk, maar nu wilde hij eigenlijk wel weten wat hier in godsnaam gaande was. "Aangenaam," zei hij echter, net zo afstandelijk als eerder, maar niet onvriendelijk. "Je moet je vast afvragen hoe ik weet wie je bent, dus laat ik maar meteen ter zake komen." Ja, ja best wel eigenlijk. "Luister goed, want ik herhaal dit niet meer. Ik representeer de lokale branche van het verzet. Jij bent hen opgevallen, wat betekent dat de overheid je inmiddels ook op het spoor moet zijn. Het verzet wil je dan ook vragen om je bij hun aan te sluiten, aangezien zij graag zien dat mensen als jij en ik zich in hun rangen vermengen. Lijkt dit je wat?" Troy's wenkbrauwen gingen omhoog en hij sloeg zijn armen over elkaar. Hij wist niet wat hij hiervan moest vinden en was direct weer helemaal op zijn hoede. Hij woog zijn woorden af. "Hoe weet ik dat u de waarheid tegen me spreekt?" vroeg hij toen, nog altijd beleefd, maar met een scherpe ondertoon in zijn stem. Hij was niet achterlijk. De man leek dan wel geen overheidstype, maar aan 'leek' had je verdomd weinig als je je versprak tegen iemand die incognito was. Troy mocht dan geen raketgeleerde zijn, hij wist wanneer hij zijn nek uit kon steken en wanneer niet. Het was niet dat hij het verzet nooit had overwogen. Maar zijn familie zou hem een makkelijk doelwit maken voor de overheid, als hij dat deed. Maar dat hield hij vooralsnog voor zich. Eerst wilde hij zeker weten of de man uit zijn nek stond te lullen of dat hij meende wat hij zei.
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Aug 1, 2015 21:36:34 GMT
En natuurlijk ging het niet zo makkelijk als hij ergens stiekem toch gehoopt had. Ach ja. Gabriel was er aan de andere kant ook wel blij om dat de jongen hem wantrouwde. Mensen die iedereen gewoon vertrouwden hadden niets te zoeken bij het verzet. "Hoe weet ik dat u de waarheid tegen me spreekt?" vroeg Troy hem scherp. Gabe had een paar tellen nodig om te bedenken wat hij ging antwoorden, terwijl zijn blik over de grond danste. Zijn ogen vielen op de schaduwen, en hij kreeg een ingeving. Er was iets wat hij kon doen en mensen van de overheid niet. "Dat weet je niet. Je ervan proberen te overtuigen dat ik de waarheid spreek heeft waarschijnlijk ook geen zin, dus ik ga je gewoon één ding laten zien. Indien je daarna nog twijfelt, houd ik je niet tegen om gewoon te gaan." Hij zette een stap opzij, zodat hij in de schaduw van de jongeman stond, keek vervolgens om zich heen, op zoek naar een geschikte plek, en toen hij die gevonden had, begon Gabriel doodleuk de grond in te zakken. Of nou ja, niet de grond, de schaduw. Er ging een kil gevoel mee gepaard, alsof hij in een bad met ijswater stapte, en een moment lang huiverde hij. Twee tellen later was het volledig donker om hem heen en was de kou overal. Het was belangrijk nu niet te vergeten waar hij heen ging, dat zou nog wel eens een probleem op kunnen leveren. Hier in het duister vastzitten was geen pretje. Gelukkig stond de schaduw naast de container die hij had uitgekozen hem nog scherp voor zijn geestesoog. Het duurde dan ook maar een paar tellen voor hij weer boven kwam, hoofd eerst, de rest van zijn lichaam daarna. Gabriel liet de de ademhaling los die hij onbewust had vastgehouden en stapte weer op vaste grond. "Hierzo, achter je!" riep hij Troy toe, waarna hij weer zijn richting in begon te bewegen.
|
|
|
Post by Troy Redoran on Aug 11, 2015 9:37:54 GMT
"Dat weet je niet. Je ervan proberen te overtuigen dat ik de waarheid spreek heeft waarschijnlijk ook geen zin, dus ik ga je gewoon één ding laten zien. Indien je daarna nog twijfelt, houd ik je niet tegen om gewoon te gaan." Troy had er moeite mee dat te geloven. Als hij afsloeg was hij een los eind. Zouden ze hem serieus zo laten lopen? Het leek hem sterk. Maar hij zei niets en knikte slechts. Hij keek met een frons toe toen de man zijn kracht begon te demonstreren. Hij had een aantal keren iemand met zijn of haar kracht bezig gezien en zijn eigen gebruikte hij soms, maar het bleef iedere keer weer apart om zoiets te zien, zeker omdat hij nog nooit iets had gezien wat hier ook maar op leek. Het nam in ieder geval de meeste twijfel weg. En wie zegt dat de overheid niet een paar mensen met krachten in dienst heeft als lokaas? dacht hij, maar ergens had hij inmiddels het idee dat deze man wel was wie hij beweerde dat hij was. "Hierzo, achter je!" klonk het en Troy draaide zich om. De man kwam zijn kant weer op. Troy dacht even na. "Luister, ik geloof u, maar ik kan 't risico niet nemen. Het brengt mijn familie in gevaar," zei hij toen onomwonden. Dat, en hij zou niet veel geld meer in het laatje brengen als hij zijn werk opgaf voor het verzet en dat zou een flinke klap voor de familie Redoran zijn.
|
|
|
Post by Gabriel Novak on Aug 29, 2015 19:26:59 GMT
"Luister, ik geloof u, maar ik kan 't risico niet nemen. Het brengt mijn familie in gevaar." De jongen had een punt. Of hij zelf voor het verzet gekozen zou hebben als de omstandigheden net anders waren geweest, dat was ook maar de vraag. En hij had het vaker gehoord, dat mensen niet bij het verzet wilden vanwege angst om familie en vrienden. Niet dat het ongegrond was. Gabriel had meer dan eens gehoord over geliefden van zijn broeders en zusters bij het verzet, die door de overheid opgepakt, ondervraagd, gemarteld en geëxecuteerd werden voor informatie. Het mocht dan niet publiekelijk bekend gemaakt worden, maar iedereen wist het gewoon. Zijn gedachten werden ruw doorbroken door politiesirenes die veel dichterbij klonken dan hij prettig vond. Geweldig, buitengewoon geweldig. Of die sirenes voor hem waren wist hij niet, maar om eerlijk te zijn wilde Gabe dat niet uitvinden. "Zoals je je misschien kunt voorstellen, wil ik liever niet teruggaan naar Ebony, dus als iemand het vraagt, heb je me nooit ontmoet. Ik spreek je later nog wel een keer." Gabriel knikte nog even naar Troy en begon toen met lange passen weg te lopen, om even later een steegje aan de rand van het terrein in te duiken. Wat er met Troy zou gebeuren wist hij niet, maar waarschijnlijk zou die geen problemen krijgen. Tenzij een van de andere werkers die hem eerder hadden gezien iets had gezegd, natuurlijk. In ieder geval, de prioriteit lag daar niet op dit moment. Nu was de politie ontlopen het belangrijkste.
|
|